W latach 1999 - 2003 nieco spadł
udział zgonów do 60 r. ż. wśród wszystkich zgonów
w Polsce i w większości województw.

Pomiędzy rokiem 2000 i 2002
stwierdza się wyraźny przyrost
udziału odsetkowego zgonów
z powodu nowotworów złośliwych
wśród wszystkich zgonów w całym kraju,
w niektórych województwach
znacznie przekraczający średnią krajową.

4. lutego Międzynarodowy Dzień Walki z Rakiem

Felieton, 18. stycznia 2013

Nieuchronność śmierci jest przedmiotem zainteresowania wielu dyscyplin naukowych. Godne uwagi są tu niemal sztandarowe dla części z nich sentencje z charakterystyczną dla łaciny precyzją i zwięzłością odnoszące się do sedna rzeczy. Czym dla dziedzin zajmujących się życiem wiecznym jest łacińska paremia MEMENTO MORI (pamiętaj, że umrzesz), tym dla fundamentów medycyny zabiegającej o życie doczesne w osiągalnym zdrowiu jest fraza spotykana w miejscach badań osób zmarłych - HIC MORTUI DOCENT VIVOS (tutaj zmarli uczą żywych). Właśnie od zmarłych żywi nauczyli się niemal wszystkiego, co składa się na aktualny stan wiedzy medycznej w obszarze prewencji, profilaktyki, diagnostyki, terapii. Za pomocą prostych porównań losów ludzi narażonych i nienarażonych na ściśle określone czynniki szkodliwe można stwierdzić co tak naprawdę szkodzi zdrowiu i posługując się prawem sanitarym, dążyć do możliwego do osiągnięcia zminimalizowania zagrożenia ze strony tych czynników całych populacji, które od dnia wprowadzenia nowych norm sanitarnych są chronione przed szkodliwościami obecnymi w wodzie, w żywności, w powietrzu atmosferycznym i w pomieszczeniach, na stanowiskach pracy, czy np. w zakładach lecznictwa.

Koszt wprowadzenia każdej normy jakościowej, zwłaszcza służącej ochronie zdrowia ludzi jest niezwykle wysoki, może być wręcz rujnujący dla całych działów gospodarki, więc każda norma sanitarna musi być wyjątkowo mocno uzasadniona. Wśród dowodów ważne znaczenie mają wyniki sekcji zwłok, badań histopatologicznych wycinków pobranych za życia i po śmierci ofiar narażenia na konkretne stężenia i natężenia czynników szkodliwych. Gdyby funkcjonariuszom państwa odpowiedzialnym za egzekwowanie norm sanitarnych były dobrze znane przyczyny, dla których normy te muszą być przestrzegane, zapewne niewielu lekarzy spośród jeszcze pozostałych w strukturach sanepidu i sanepidowi podobnych systemów ochrony zdrowia publicznego postawiło by korzyści z posady przed etyką zawodową. Oczywiście, ta uwaga dotyczy tylko tych lekarzy, którzy spełniają kryteria etyki zawodowej, ściśle określone ustawowo i kodeksowo, zresztą.

Złożenie podpisu i przystawienie lekarskiej pieczątki pod orzeczeniem o przydatności wody z konkretnego wodociągu czy żywności z określonej partii produkcyjnej do spożycia, wymaga pewnej zdolności do myślenia może nie abstrakcyjnego, jakby to nazwali żałośni w swym nieuctwie politycy, ale, nazwijmy to – uogólniającego los pojedynczego pacjenta, ba – zupełnie zdrowego pierwszego lepszego człowieka z ulicy, na wręcz nieprzewidywalną zmienność różnych uwarunkowań skutków narażenia w populacji pozostającej pod opieką. W skład tej populacji wchodzą także i najsłabsi i narażeni na synergistyczne, wzajemnie potęgujące się skutki rozmaitych czynników szkodliwych, najczęściej wcale albo słabo zidentyfikowane. Filozofia budowania norm sanitarnych zakłada, że punktem odniesienia jest właśnie zdrowie tych najsłabszych a nie werbunkowych kategorii A. Gdy niezbędnie potrzebne normy sanitarne nie są przestrzegane, bo służby odpowiedzialne za kontrolę i nadzór w obszarze zdrowia publicznego lekceważą swoje ustawowe obowiązki, zamiast planowego systematycznego działania, marnotrawią powierzone im siły i środki, aby akcyjnie wykonać polityczne zlecenia na rzecz poprawy wizerunku rządzących partii, prędzej czy później tragiczne skutki muszą się ujawnić.

Zwykły Kowalski staje się pacjentem. Nagle okazuje się, że pani Nowak z naszego biura jest chora na raka. Rodzice małego rodzeństwa z sąsiedztwa, które już wcześniej miało problemy z odpornością, zaczynają intensywnie poszukiwać ratunku dla swoich dzieci.

W tym oto momencie ludzie z kategorii zdrowych z tzw. populacji generalnej przechodzą do kategorii chorych wymagających diagnozowania, leczenia, rehabilitacji, wszelkich procedur z obszaru medycyny już nie zapobiegawczej, a wielokrotnie od niej droższej medycyny naprawczej.

Naturalnie nie wszystkim nieszczęściom możemy zapobiec, ale np. ograniczając uczestnictwo w imprezach masowych w fazie ataku epidemii chorób grypopodobnych i grypy, redukujemy liczbę narażonych na zakażenie wirusem A/H1N1 2009 czy A/H3N2 i w ten sposób zmniejszamy zapotrzebowanie na kosztowny sprzęt szpitalny służący do ratowania życia tym pacjentom chorym na grypę, którzy bez jego pomocy sami przez jakiś czas nie mogą oddychać. Brak takiego sprzętu na wyposażeniu sieci szpitalnej gwarantującej dowiezienie na czas i uratowanie życia wszystkim potrzebującym obnaża karygodną niewydolność systemu opieki zdrowotnej w sposób nie mniej drastyczny niż brak dostępu na masową skalę do diagnotyki i terapii onkologicznej.

Do tego ostatniego kataklizmu Polacy wydają się być już przyzwyczajeni, co samo w sobie stanowi fenomen psychologiczny, bo jak można się pogodzić z tak okrutną torturą, jak odwlekanie pomocy chorym na raka. Na 4. lutego przypada Międzynarodowy Dzień Walki z Rakiem. Warto do niego się przygotować i nie pozwolić znowu zawłaszczyć jego wymowy przez polityków, którzy zamiast zbudować skuteczny system prewencji i terapii raka w Polsce, szastają naszymi pieniędzmi na lewo i prawo, albo wprost upychają nasze daniny po głębokich kieszeniach własnych i swoich wspólników.

dr Zbigniew Hałat

***

Felieton, 25. stycznia 2013

Według ostatnich dostępnych danych Międzynarodowej Agencji Badań nad Rakiem, w 2008 roku na całym świecie liczbę zgonów na raka z powodu wszystkich jego postaci z wyjątkiem raka skóry innego niż czerniak złośliwy, oszacowano na 5 321 835. Skumulowane ryzyko zgonu na raka od urodzenia do 74 roku życia, u obu płci wyliczono na 11.11% , w tym 13.37% u mężczyzn i 9.06% u kobiet. W tym samym roku oszacowana liczba zgonów na raka powodu wszelkich jego postaci z wyjątkiem raka skóry innego niż czerniak złośliwy w Polsce została oszacowana na 59 702 co stanowi 1% i 12 promille wszystkich zgonów na raka na świecie. Ponieważ w roku 2008 ludność polski stanowiła 57 promille populacji świata, łatwo dostrzec, że w naszym kraju na raka zmarło dwukrotnie więcej ludzi niż wynikałoby to z przeciętniej światowej. Przekłada się to bezpośrednio na skumulowane ryzyko zgonu na raka od urodzenia do 74 roku życia, które w Polsce było wyższe niż średnia światowa i u obu płci wynosiło 14.98% , w tym 19.94% u mężczyzn i 11.08% u kobiet. W tej konkurencji Polska należy do światowej czołówki, zajmując dla obu płci miejsce 9. wśród 184 krajów, poprzedzona przez Mongolię, Węgry, kraje ponoszące skutki prób z bronią atomową na Pacyfiku i stosowania zubożonego uranu w wojnach na Bałkanach oraz kilka innych. W przypadku kobiet na miejsce 29. Polskę zepchnęły m.in. kraje Afryki na południe od Sahary, gdzie szaleją nowotwory złośliwe będące następstwem niewyobrażalnej w nasileniu i okrucieństwie skali eksploatacji dzieci płci żeńskiej i kobiet, takie jak rak szyjki macicy i mięsak Kaposi'ego w zespole AIDS (w wyniku błędów diagnostycznych rejestrowany jako endemiczny afrykański mięsaka Kaposi'ego powodowany przez wirus opryszczki HHSV-8 human herpesvirus type 8). Z kolei w przypadku mężczyzn Polska zepchąć się nie dała i zajmuje miejsce 10., tuż przed Federacją Rosyjską. Tutaj skumulowane ryzyko zgonu na raka płuc wynoszące od urodzenia do 74 roku życia 7.63% stawia Polaków na trzecim miejscu wśród wszystkich mężczyzn na świecie, za Węgrami 8,85% i Armenią – 8,78%. Wśród wszystkich kobiet świata zmarłe na raka płuca Polki zajmują miejsce 19. z wynikiem 1.92%, który jest wyższy niż w przypadku raka piersi – 1.65%, miejsce 76. i raka szyjki macicy – 0.64%, miejsce 113. Wśród nowotworów występujących wyłącznie u płci męskiej, czego nigdy nie uda się zmienić nawet najbardziej agresywnym genderystom, skumulowane ryzyko zgonu na raka prostaty w Polsce szacuje się na 1.15%, co stawia nasz kraj na 78. pozycji na świecie, a w przypadku raka jądra ryzyko to wynosi 0.05% co daje pozycję 41. Dużo więcej zgonów jest następstwem raka o lokalizacji sugerującej związek ze szkodliwymi domieszkami wody wchodzącej w skład żywności i napojów oraz innymi składnikami pożywienia, z mięsem, alkoholem, gmo i substancjami dodatkowymi na czele. Oto skumulowane ryzyko zgonu na raka okrężnicy i odbytnicy wynosi w Polsce dla obu płci 1.66% - pozycja 14. na świecie, dla mężczyzn – 2.32%, pozycja 10. wśród 184 krajów świata, a dla kobiet 1.17% - pozycja 26. Z kolei skumulowane ryzyko zgonu na raka nerki wynosi w Polsce dla obu płci 0.46% - pozycja 8. na świecie, ex aequo z Federacją Rosyjską , dla mężczyzn – 0.72%, pozycja 10. wśród 184 krajów świata, a dla kobiet 0.26% - pozycja 14. Również w przypadku zgonów na raka mózgu i układu nerwowego Polska należy do niechlubnej czołówki światowej. Skumulowane ryzyko zgonu dla obu płci wynosi tu 0.55%, co daje nam pozycję 11. na świecie, mężczyźni ponoszą ryzyko 0.64%, pozycja 12., a kobiety - 0.47%, pozycja 8.

Poziom ryzyka zgonów na raka, czy to wysoki, czy nawet niski, ale za to skrajnie niekorzystnie wyróżniający się w porównaniach międzynarodowych, zawsze musi budzić silne zanteresowanie ze strony osób odpowiedzialnych za zdrowie publiczne. Epidemiologia lekarska dostarcza dostateczną ilość dowodów na związki przyczynowo - skutkowe pomiędzy spożywaniem określonych składników i domieszek żywności oraz napojów, czy użytkowaniem telefonów komórkowych z wystąpieniem specyficznej postaci raka o charakterystycznej lokalizacji. Eliminacja lub ograniczenie do osiągalnego minimum narażenia na czynniki rakotwórcze jest zadaniem służb nadzoru i kontroli, które jednak w warunkach państwa przeżartego korupcją i klientylizmem politycznym nie są w stanie wykonać swoich zadań. Aby pozostać przy przykładzie wody i żywności, należy przypomnieć o uzależnieniu inspektorów sanitarnych od władz samorządowych, tych samych, które są odpowidzialne za dostarczanie wody do spożycia przez ludzi, czy też od lobbistów przemysłu spożywczego, jak wykazał zataczający coraz to szersze kręgi skandal ze stosowanym jako sól kuchenna odpadem z zakładów produkcji chlorku winylu. Podobnie jest z nadzorem nad promienowaniem niejonizującym telefonów komórkowych i stacji bazowych, których dystrybutorzy i ekspoloatatorzy korzystają z silnej kryszy polityków, pilnujących interesów swoich i swoich partii nieraz w formie wręcz oddelegowania do zarządów firm odpowiedzialnych za tzw. smog elektromagnetyczny.

Pozbawionej osłony sanitarnej ludności pozostaje więc wczesne wykrywanie jeszcze poddających się terapii postaci raka z nadzieją na ich skuteczne zaleczenie/wyleczenie. Zwłaszcza, gdy ludność ta została namówiona do przystąpienia do Unii Europejskiej pod hasłem szybkiego dorównania poziomem życia krajom zamożnym, które stać także, a raczej – przede wszystkim na leczenie raka u swoich obywateli. Niestety, nadzieje okazały się płonne. W roku 2008 różnice pomiędzy Polską a Niemcami w obszarze zapadalności na raka i umieralności na raka były uderzające w swojej wymowie. Oto standaryzowana na wiek populacji zapadalność na wszystkie postaci raka z wyjątkiem raka skóry innego niż czerniak złośliwy była w Niemczech wyższa niż w Polsce o kilkaset procent w przypadku osób do 34 roku życia i od prawie 10 do ponad dwudziestu w przypadku pozostałych grup wiekowych, z wyjątkiem wieku 45-54, w którym w Polsce rak pojawiał się częściej o ok. 8% niż w Nienczech. Niestety, w tymże 2008 umieralność na raka była w Polsce we wszystkich grupach wiekowych przeciętnie aż o jedną trzecią wyższa niż w Niemczech.

Hańbiące dane wykazujące rekordowe w skali całego globu ryzyko zgonu z powodu raka w Polsce i nakładającą się na to ryzyko dramatyczną niewydolność lecznictwa onkologicznego w naszym kraju skłaniają do zapytania o sens utrzymywania wiecznie nienasyconej pieniędzmi podatników władzy, która nie chce, nie umie, nie potrafi uratować ludzi nawet przed śmiercią na raka.

dr Zbigniew Hałat

***

Felieton, 1. lutego, 2013

Uszeregowane według sekwencji zdarzeń przyczyny śmierci z powodu raka rozpoczyna interakcja pomiędzy genami a środowiskiem (genes and environment – G&E). Czy ktoś zachoruje na raka często zależy od tego, czy jest genetycznie oporny czy też podatny na czynniki rakotwórcze. Nawet będąc podatnym, na raka nie zachoruje, jeśli stężenie lub natężenie czynników rakotwórczych nie przełamie obrony organizmu. Spośród plejady czynników rakotwórczych wiele ma działanie synergistyczne, wzajemnie potęgujące się, stąd ideałem zwykle niemożliwym do osiągnięcia, jest utrzymywanie kancerogenów w środowisku na jak najniższym poziomie.

Obywatele krajów cywilizowanych zawsze pozostają w przekonaniu, że na straży ochrony ich zdrowia i życia przed kancerogenami, stoją władze publiczne, które podatków nie rozkradną, ani nie wydadzą na idiotyczne fanaberie, a odebrane siłą daniny w pierwszej kolejności przeznaczą na ochronę mieszkańców, konsumentów, pacjentów i pracowników przed rakiem. Są jednak ludzie, którzy na własne życzenie narażają się na raka, np. wdychając dym, lub są do tego zmuszani, jak np. osoby narażone na dym cudzy. I tak każdemu państwo musi zapewnić dostęp do lekarza na tyle łatwy, aby wszelkie bariery z finansowymi na czele, nie były powodem opóźnienia wykrycia raka i przesunięcia chorego z kategorii osiągających 5–letnie wyleczenie do umierających na raka w tym samym roku, w którym pojawiły się pierwsze objawy. To lekarz rodzinny, stale sprawujący opiekę nad pacjentem w rodzinie, której członkowie dzielą podobne uwarunkowania chorób nowotworowych, jest głównie odpowiedzialny za pokierowanie losami pacjenta zanim będzie za późno. Wszelkie namiastki w postaci okolicznościowych akcji, białych niedziel itp. powinny być wyraźnie nazwane działaniami zastępczymi, wręcz pozorowanymi z uwagi na ich niską skuteczność na tle systematycznej opieki zdrowotnej nad rodziną. Rak nie jest podatny na argumenty public relations, ani też na reklamowe chwyty rozmaitych akwizytorów i ich wysoko postawionych wspólników.

Kiedy okaże się, że pacjent rzeczywiście jest chory na raka, zastosowanie skutecznej metody leczenia precyzyjnie dostosowanej do rodzaju, stadium i lokalizacji nowotworu złośliwego to naprawdę sprawa życia i śmierci. Każdy dzień zwłoki od postawienia diagnozy raka do operacji z zakresu chirurgii onkologicznej, rozpoczęcia radioterapii czy chemioterapii wraz z opieką wspomagającą, dramatycznie zwiększa ryzyko nieuleczalnej inwazyjności i przerzutów nie do opanowania. Jak pacjent i jego najbliżsi mają podchodzić do odmowy zastosowania natychmiastowego leczenia w sytuacji zagrażającej życiu? System opieki zdrowotnej zaprojektowany i kierowany przez ludzi znanych z imienia i nazwiska, który przynosi wysokie apanaże i korupcyjne okazje rządzącej nim koterii, okazuje się całkowicie niewydolny, kiedy dziesiątkom tysięcy ludzi należy się ratunek przed rakiem. Z zasady, carcinoma bene diagnoscitur, bene curatur – rak dobrze rozpoznany, jest dobrze leczony. A co powiedzieć, jeśli nie jest dobrze, a tym samym wcale nie leczony? A co wpisać pośmiertnie, kiedy leczenie raka nie zostało w ogóle rozpoczęte? Carcinoma incurabile – rak nieuleczalny? Czy może prawdę: carcinoma non curatur – rak nie leczony.

Zawinione przez rządzących systemem opieki zdrowotnej nieleczenie chorych na raka - i to w skali masowej - ma charakter okrutnego ludobójstwa. Likwidacja chirurgii onkologicznej i radioterapii, ograniczanie dostępu do możliwie skutecznych i w miarę bezpiecznych chemioterapeutyków skutkuje haniebnie wysoką śmiertelością chorych na raka w Polsce, a w kategoriach umieralności standaryzowanej na wiek stawia nasz kraj na pozycjach budzących zdumienie międzynarodowej opinii profesjonalnej, gdyż z wyjątkiem raka płuca rekordowa umieralność nie wynika u nas ze skrajnie wysokiej zapadalności. Według ostatnich dostępnych danych Międzynarodowej Agencji Badań nad Rakiem, w 2008 roku standaryzowaną na wiek populacji ogólną zapadalność na raka z powodu wszystkich jego postaci z wyjątkiem raka skóry innego niż czerniak złośliwy, u obu płci łącznie szacowano na 222.9 zachorowania na 100 000 ludności, co stawiało Polskę na 39. pozycji wśród 184 krajów całego świata, a umieralność na poziomie 137.3 zgonów na 100 000 ludności dawała nam już w tym tragicznym zestawieniu pozycję 11., tuż za Ugandą a przed Kazachstanem. W przypadku raka jelita grubego u mężczyzn zapadalność 33, 1 stawiała nas na pozycji 31., a umieralność 19,9 już na pozycji 8. wśród 184 krajów świata.

W zakresie naszej narodowej specjalności, którą jest chorowanie i umieranie na raka płuca, Polacy z wynikiem 71,2 w przypadku zapadalności i 61,8 w przypadku umieralności zajmowali pozycję 3. na świecie, a Polki zapadalność na poziomie 18,6 i umieralność osiągająca 15,5 ex aequo z Czarnogórą plasowała nas pozycji odpowiednio 17. i 21. na całym świecie. Pozbawionych szans na skuteczne diagnozowanie i leczenie raka płuca powinno zainteresować niedawne zakwalifikowanie spalin silników Diesla do kategorii czynników bezspornie uznanych za rakotwórcze, co jest dobrym tematem do przemyśleń nad stanem publicznych, zakładowych, a zwłaszcza szkolnych środków transportu, w których zagrożenie rakiem łatwo wyczuć własnym powonieniem albo dowiedzieć się z relacji dziecka męczonego w gimbusach itp. wynalazkach szkodliwych reform. O zagrożeniu rakiem ze strony radonu wspominałem wielokrotnie, a wobec ostatnich dokonań - jakże dbałego o reputację inaczej - triumwiratu Tusk – Piechociński - Palikot w sprawie narażania ludzi na rakotwórcze składniki dymu, warto przypomnieć górnikom i mieszkańcom terenów nasilonego występowania radonu, że ryzyko raka płuca u wypalających średnio paczkę dziennie i wdychających przy tym radon w stężeniu 100 Bq/m3 (bekereli na metr sześcienny) jest średnio 26 razy wyższe niż u nigdy nie palących.

dr Zbigniew Hałat

***

Felieton, 8. lutego, 2013

Obydwa sąsiadujące z Polską imperialne mocarstwa zostały stworzone przez narody, którym można zarzucić wszystko tylko nie brak skuteczności w realizacji własnych interesów. Nie zawiść, ani chęć czynienia wyrzutów zza grobu, a nauka dla innych, powoduje, że stojąc w obliczu kulturowej anihilacji i fizycznej eksterminacji, mają Polacy prawo zastanawiać się nad pasmem strategicznych błędów i wypaczeń zdrowego rozsądku, które doprowadziły nas na skraj przepaści. Ot, takie ostatnie życzenie skazańca. A może i tego nie wolno? Skoro polskim uniwersytetom ministerialna cenzura narzuca granice akademickiej dyskusji, skoro Tusk boi się telewizji TRWAM jak Stalin Wolnej Europy, to może jedyną nie represjonowaną formą publicznej wypowiedzi jest panegiryk na cześć rządzących i ich mocodawców. Kto nie popada w zachwyt, tego szybko dopadną i przykładnie rozszarpią na strzępy.

Właśnie strach przed represjami dyktatury, dyktatury ciemniaków, pozwala szumowinom rozprawić się do końca z ideałami, na które daliśmy się nabrać przed trzydziestu laty jak ryba na robaka na haczyku. Coraz częściej słychać głosy, że trzeba było tych zdrajców narodu walić pałą – niektórzy mówią: pałą ZOMOwską – a nie dopuszczać do władzy, którą tak potwornie sprzeniewierzyli. I tu jest pies pogrzebany. Od początków 18. wieku, od trzystu już lat, nie możemy się zdecydować czy hier ist der hund begraben, czy zdies sobaka zaryta, a lawirowanie pomiędzy jednym i drugim mocarstwem celem przechytrzenia obydwu, ma zwykle koniec żałosny, jedynie przysparza Polsce bohaterów i męczenników, którzy i tak pójdą w zapomnienie wraz z wymarciem narodu straceńców i zatarciem ich pamięci przez wrogą propagandę. Z kim więc Polska powinna była wchodzić w strategiczne sojusze, aby nie ulec likwidacji, a Polacy – rozproszeniu po świecie i roztopieniu w nowych ojczyznach? Jednym z głównych argumentów na rzecz wyzwolenia spod okupacji Sowietów była ich nienawiść do Kościoła rzymskokatolickiego i do polskiej, prawdziwej narracji doświadczeń Cudu nad Wisłą, czwartego rozbioru wespół z Niemcami, Katynia, Powstania Warszawskiego, wojennej i powojennej rzezi patriotów. Pomimo propagandowych legend nikt nie wątpił w oczywisty fakt, że po wymianie elit Sowiety ambitnie kontynuują imperializm carskiej Rosji, który dla nas oznaczał albo potulne zruszczenie, albo śmierć w powstaniu czy na katordze.

A jednak w żadnej kategorii decydującej o przeżyciu narodu okupacja sowiecka – po uwzględnieniu wszystkich uwarunkowań, a przede wszystkim wymiernych skutków demograficznych i gospodarczych – nie okazała się bardziej niszcząca niż skutki rządzenia Polską po jej zakończeniu. Wznoszone gromko hasła niepodległości, głośne pienia o wolności, solenne obietnice dobrobytu i sprawiedliwości okazały się zasłoną dymną, pod którą doszło do podstępnego przejęcia władzy w Polsce z rąk władających Rosją w ręce sterujące Unią Europejską. A kto trzyma ręce na sterze Unii Europejskiej? No chyba nie Portugalia, ani nie Belgia, skąd pochodzą Barroso i Rompuy. Ani też nie Polska, która oddała unijnej biurokracji swoich najuczciwszych synów z Lewandowskim na czele. Najlepszym nazwiskiem oddającym prawdę o tym, kto rządzi w Unii Europejskiej jest na pewno Schultz, Martin Schultz, przewodniczący Parlamentu Europejskiego. Za Buzka, czy za Schultza Niemcy rządzą Unią, jak zawsze rządzili każdą ze swoich rzesz. Z korzyścią dla siebie, bez oglądania się na interesy innych. Arogancko, choć bardziej elegancko niż to wcześniej bywało, i po trupach, choćby osób zmarłych z powodu braku należytej opieki zdrowotnej, czy w ogóle systemu ochrony zdrowia. Skutki dla Polski, jak zawsze w przeszłości, są opłakane. Czerpiąc największe zyski z rozdziału władzy i wasalstwa w Unii Europejskiej i obsadzając posłusznymi sobie namiestnikami kraje członkowskie, Niemcy przejmują odpowiedzialność za wszystko co dobre i złe w tych krajach się dzieje.

W Rosji istnieje cały blok propagandowy anty-Katyń, który stronie polskiej stawia zarzuty nieleczenia czerwonoarmistów, wziętych do niewoli po zakończonym ich klęską ataku na Polskę. Akurat w roku 1920 durów i czerwonki leczyć nie było czym, bo antybiotyków jeszcze nie wynaleziono, jak i też nie było respiratorów do podtrzymania akcji oddechowej u chorych na grypę – hiszpankę. A więc skuteczne leczenie internowanych najeźdźców nie było możliwe.

Z rzeczywistym i umyślnym doprowadzaniem ludzi do przedwczesnej śmierci mamy do czynienia obecnie, kiedy w Polsce szaleje epidemia raka (wcale nie grypy, jakby tego chcieli akwizytorzy szczepionek), a wszelkie unijne mechanizmy nie potrafią zapewnić chorym skutecznego leczenia, nie mówiąc już o prewencji i profilaktyce. Zamiast ratować życie ludziom, władze przyjmują rolę pasa transmisyjnego dla zarzucenia Polski produktami zwyrodniałych fantazji i halucynacji, którymi syci swoje głody stawiana innym za wzór unijna elita. Obsypując Tuska nagrodami, w tym nagrodą imienia Rathenaua, niemieckiego polityka, który wyprzedził Hitlera w przekonywaniu opinii publicznej, iż między Niemcami a Rosją nie ma miejsca na Polskę, władze Niemiec wyraziły pochwałę dla rządów swojego pupila w Polsce, w tym dla gadzinowej pseudosztuki filmowej wymierzonej jako broń propagandowa na froncie wojny religijnej przeciwko polskim katolikom, dla niekończącej się listy kradzieży i mega nadużyć, których skutki nadworny mędrzec z pałacu namiestnikowskiego był łaskaw określić jako polnische Wirtschaft, dla przekraczających ludzkie wyobrażenie cierpień chorych na raka, którym odmawia się skutecznego leczenia.

Według ostatnich dostępnych danych Światowej Organizacji Zdrowia, w roku 2008 z powodu wszystkich postaci raka z wyjątkiem innego niż czerniak złośliwy raka skóry oraz – odrębnie – z powodu raka jelita grubego i raka nerki, Polacy stracili w porównaniu z Niemcami po kilkadziesiąt procent więcej lat życia w zdrowiu. Od półwiecza trend umieralności na raka jelita grubego i nerki w Polsce narasta, w Niemczech spada. Także po przystąpieniu Polski do Unii Europejskiej, Tzw. wartości europejskie nie nie mają zastosowania do ratowania życia Polaków przed śmiercią na raka. Opuszczana przez emigrujących za chlebem i wymierających z braku dostępu do leczenia Polska pustoszeje. Łatwo zgadnąć komu to służy i kto będzie nadzorował getto – centrum dla Polaków. Akurat Rosja nie wysuwa obecnie żadnych roszczeń terytorialnych w stosunku do naszej Ojczyzny.

dr Zbigniew Hałat

Diametralne różnice trendów umieralności na raka  w Polsce i w Niemczech

Standaryzowana na wiek (świat) umieralność na 100 000 ludności na raka jelita grubego i nerki mężczyzn i kobiet  w Polsce i Niemczech  w latach 1961 - 2010.

Felieton, 22. lutego, 2013

Nauczeni smutnym doświadczeniem skutków lobbystycznych kampanii motywowanych zagrożeniami zdrowia dokładnie przyglądamy się kolejnym rewelacjom o tym, że coś zdrowiu szkodzi, albo, że coś pomoże zdrowie chronić przed zagrożeniami. Naukowy humbug realizowany przez zmowę ludzi o kluczowych pozycjach w globalnym systemie karykatury bezstronnej nauki i wtłaczany do głów miliardów odbiorców wiadomości natrętnych, acz kłamliwych, wszystkimi kanałami propagandy: mediów i rozrywki, kształcenia i dokształcania, polityki i reklamy – może mieć skutek cywilizacyjnego tsunami, jak w przypadku obalonej po wielekroć fałszywej teorii antropogennego globalnego ocieplenia.

 Państwa niepodległe gwiżdżą na wyssane z palca argumenty, choć ich obywatele wręcz duszą się od skażenia powietrza, jak Chińczycy we własnej stolicy. Państwa podstępnie doprowadzone do utraty niepodległości muszą liczyć się z neokolonialną eksploatacją, zrezygnować z własnych zasobów naturalnych, wyrzucić zatrudnionych na bruk, a ich rodziny zagłodzić i zamrozić tylko po to, aby kolonialne mocarstwo mogło rosnąć w siłę, a ludzie jego kultury żyć jeszcze dostatniej. To, że milionowe masy, zwłaszcza bezrobotnych wraz z rodzinami, faktycznie pokrywają ukryte koszty wprowadzania siłą pseudonaukowych doktryn, łatwo się przekonać, przeliczając na stracone lata życia w zdrowiu skutki nędzy, głodu i bezsilnej rozpaczy. Do tego dochodzą szkody wyrządzane przez tak żałosne inwestycje, jak turbiny wiatrakowe niszczące ludzi i chronione gatunki zwierząt na powierzchni ziemi, a także bezmyślne chemiczne i radioaktywne zanieczyszczanie zasobów wodnych pod jej powierzchnią. Komunizm i faszyzm dysponowały zestawem naukawych argumentów uzadniającym zabijanie ludzi dla dobra ludzkości nie mniej obfitym niż ich sprawujący obecnie władzę brunatno-czerwony konglomerat.

 Już nie interes klasowy ani narodowy, a przeżycie całej planety ma uzasadniać obecne restrykcje gospodarcze, które dziwnym trafem służą nielicznym, kosztem wielu. Zadziwiająco stronniczy rachunek zysków i strat stał się stałą regułą postępowania doktrynerów postrojonych w piórka obrońców ludzkości i środowiska, dla których napuszona retoryka jest po prostu narzędziem lobbingu na rzecz interesów konkretnych przedsięwzięć dających zarobić ich pryncypałom. Jak inaczej ludziom wytłumaczyć, że mają kosztem własnych interesów płacić na koncerny A, B i C z państwa D, niż powołując się na urojone wyższe racje, w szczególności zdrowotne. I tak, w przeżartych korupcją do cna władzach Unii Europejskiej pakiet klimatyczny poprzedzały nie tylko dopuszczenia do obrotu organizmów genetycznie modyfikowanych, ale i przymus stosowania szkodliwych dla zdrowia i środowiska świetlówek rtęciowych, energooszczędnych tylko wtedy, kiedy świecą stale.

 Nie przeciwstawiając się dyktaturze lobbistów konkretnych koncernów ze wspomnianego państwa D, stajemy ramię w ramię z orangutanami z wysp Indonezji. Orang-utan, w języku tubylców – człowiek lasu, został poddany eksterminacji na masową skalę, bo jego las wraz z mieszkańcami spalono pod plantacje zaopatrujące świat we wszechobecny olej palmowy, w produktach spożywczych deklarowany jako olej roślinny, aby utrudnić jego identyfikację, gdyż zawiera on wyjątkowo niekorzystą dla zdrowia człowieka kompozycję nasyconych kwasów tłuszczowych podnoszących poziom złego cholesterolu. Ani los konsumentów oleju palmowego ginących na świecie z powodu chorób układu krążenia, ani skracające życie setek milionów mieszkańców Indonezji i Półwyspu Malajskiego dymy wypalanych podłożnym ogniem ogromnych obszarów przebogatej dzikiej przyrody – której nawet nie zdążono opisać przed jej zagładą – nie znalazły dostatecznego zainteresowania w towarzystwie przypisującym sobie monopol na rację o tym co ludzkości i dzikiej przyrodzie szkodzi a co nie.

 No bo po co szum robić i na tym nie zarobić.

W dziedzinie nauki o środowiskowych uwarunkowaniach zdrowia człowieka, aktualnym bestsellerem jest raport Światowej Organizacji Zdrowia i Programu Środowiskowego Organizacji Narodów Zjednoczonych pt. „Stan nauki o substancjach chemicznych zaburzających układ hormonalny – 2012”, wraz z podsumowaniem dla decydentów (State of the Science of Endocrine Disrupting Chemicals—2012, Summary for Decision-Makers, WHO/UNEP).

 W punkcie dotyczącym głównych problemów budzących niepokój autorzy raportu stwierdzają iż:

„Zdrowie człowieka i dzikiej przyrody zależy od zdolności do reprodukcji i normalnego rozwoju. Bez zdrowego układu hormonalnego nie można reprodukować i rozwijać się normalnie.”
Dalej następuje lista zaobserwowanych niekorzystnych zjawisk (o których zresztą Państwo byli wcześniej wielokrotnie przeze mnie informowani):
 •„znaczna część, 40% młodych mężczyzn w niektórych krajach ma niską jakość nasienia, co zmniejsza ich zdolność do ojcostwa.
• narasta trend lub utrzymuje się wysoka zapadalności na wady rozwojowe narządów płciowych, takie jak niezstąpienie jąder i spodziectwo
• nasila się w wielu krajach częstość powikłań ciąży, jak przedwczesne porody i niska masa urodzeniowa
• związane z zakłóceniem układu hormonalnego tarczycy zaburzenia neurobehawioralne w wielu krajach dotyczą dużej części dzieci i stwierdza się narastanie ich częstości w okresie minionych dekad
• w czasie minionych 40 – 50 lat rosną globalne wskaźniki raka związanego z układem hormonalnym, jak rak piersi, endometrium, jajnika, prostaty, jądra i tarczycy.
• istnieje trend wcześniejszego rozwoju gruczłu sutkowego u młodych dziewcząt we wszystkich krajach, w których podjęto badania. Stanowi to czynnik ryzyka raka piersi.
• w okresie minionych 40 lat na całym świecie nastąpił dramatycznyc wzrost występowania otyłości i cukrzycy typu 2. Według oszacowań WHO półtora miliarda dorosłych na świecie ma nadwagę lub otyłość a liczba chorych na cukrzycę typu 2. pomiędzy rokiem 1980 a 2008 wzrosła z 153 do 347 milionów.
Spośród niemal 800 substancji chemicznych uznanych za odpowiedzialne lub podejrzewane o zakłócanie działania receptorów hormonalnych, syntezy hormonów i ich konwersji, niewielka liczba została zbadana testami, które mogły by zidentyfikować jawne skutki endokrynologiczne w nieuszkodzonych organizmach.”
Z Panem Bogiem

dr Zbigniew Hałat

Felieton w Radio Maryja, 17. czerwca 2016 Szczęść Boże! Pan Janusz Korwin-Mikke głosi przekonanie, że zdrową zasadą handlu jest „duży obrót - mały zysk”. Stosując tę zasadę nie do handlu a do demografii, należało by pogodzić się z wysoką umieralnością, która odbierze nam tak bardzo upragniony zysk w postaci przyrostu naturalnego za sprawą trudu par małżeńskich dniami i nocami zabiegających o podniesienie dzietności. Nie do zaakceptowania jest scenariusz polegający na tym, że rodzi się wiele dzieci, z których znaczna część nie dożywa wieku dorosłego a pozostałym ciężar chorób nie pozwala cieszyć się życiem płodnym, twórczym i szczęśliwym. Przedwczesna umieralność oznacza, że ludzie zamiast radować się wnukami i prawnukami odchodzą zbyt wcześnie w stosunku do potencjalnej długości życia człowieka, któremu rozwój cywilizacyjny powinien zapewnić zgodną z aktualnym stanem wiedzy medycznej ochronę zdrowia od czasu jeszcze przed poczęciem aż do naturalnej śmierci.  W scenariuszu zgodnym z wysokim poziomiem rozwoju  cywilizacyjnego rodzi się wiele dzieci spłodzonych i urodzonych przez rodziców, którzy z reguły są wolni od obciążeń wpływających na stan zdrowia potomstwa, a oparta na dowodach medycyna zapobiegawcza, profilaktyczna i naprawcza zapewnia każdemu długie życie w najlepszym stanie zdrowia osiągalnym dla konkretnej osoby. Oczywistością podważaną tylko przez szaleńców, albo udających szaleńców polityków będących marionetkami grup interesów finansowych, jest fakt, że medycyna najsprawniejsza, czyli medycyna najtańsza i równocześnie najbardziej skuteczna w wymiarze populacyjnym, to medycyna zapobiegawcza. Jej adresatem nie jest pojedynczy pacjent, a cała populacja z jej bogactwem różnic wynikających z płci, wieku, genotypu itp. oraz już ujawnionych lub jeszcze nie wykrytych patologii. Ludzie różnią się także obciążeniem wynikającym z narażenia na czynniki szkodliwe. Wykrywanie i doprowadzanie do osiągalnego minimum czynników zagrażających zdrowiu i życiu oraz kształtowanie zachowań sprzyjających długiemu życiu w zdrowiu to obowiązki władzy prawdziwie demokratycznej odpowiedzialnej przed Bogiem i historią za dobro narodu.  Mocno nagłaśnianie, a przy tym nadzwyczaj kosztowne, niejako „luksusowe” procedury medycyny naprawczej ratują zdrowie i życie nikłej części ludzi w potrzebie, także tych, którym władze publiczne nie pozwoliły uchronić się przed zagrożeniami i nie dały szans na uniknięcie chorób oraz związanych z nimi cierpień i rujnujących kosztów pokrywanych wprost z kieszeni, albo pośrednio w postaci danin publicznych. Wyobraźmy sobie Polskę reprezentowaną przez niewielkie miasteczko, którego pracujący mieszkańcy płacą  dziesięcinę na ubezpieczenie zdrowotne jako dodatek do innych ciężarów podatkowych. Mieszkańcy miasteczka cieszą się jak dzieci, kiedy 15. czerwca  nadchodzi Dzień Wolności Podatkowej. Wprawdzie wszystko co od początku roku zarobili, to oddali państwu, ale od połowy czerwca mają co świętować, bo wreszcie przestaną pełnić rolę wołu roboczego w kieracie mętnych – przynajmniej do ostatnich wyborów - interesów władzy i zaczną pracować na potrzeby własne i własnej rodziny. Ponieważ zdrowie jest najważniejsze, to w  trosce o zdrowie rodziny wielu z nich zdecyduje się na wywiercenie studni albo na doczyszczanie w domu wody wodociągowej. Zrobią tak, chociaż już wielokrotnie ponieśli koszty zaopatrzenia domu w wodę, płacąc rozmaite podatki, a z tego co im po oddaniu podatków pozostało, dokonując opłat za wodę, czyli utrzymując firmy za monstrualną cenę zaopatrujące ludność w wodę. Zrobią tak ze strachu. Oto w miasteczku stwierdza się narastający od wielu dekad trend umieralności na raka o specyficznej lokalizacji. W samym roku 2013 spośród 25 tysięcy mieszkańców na raka pęcherza moczowego zmarło dwóch mężczyzn, a na raka okrężnicy, odbytnicy i odbytu – pięciu. Trend narasta także wśród kobiet, choć w mniejszym nasileniu. W zaprzyjaźnionych miasteczkach w Republice Czeskiej i Niemczech trendy umieralności na raka o tych lokalizacjach są spadające i nasuwa się proste pytanie nie tylko o skuteczność medycyny naprawczej w wykrywaniu i leczeniu raka w Polsce w porównaniu z naszymi sąsiadami w Unii Europejskiej. Głównym problemem jest prewencja raka poprzez wykrywanie i doprowadzanie o osiągalnego minimum czynników szkodliwych, które mogą powodować rozwój nowotworu złośłiwego w wymienionych narządach, a więc czynników chemicznych, fizycznych i biologicznych zawartych w niedoczyszczonej wodzie wodociągowej, w chemikaliach stosowanych do uzdatniania tej wody, a także w środkach spożywczych, zwłaszcza w wypijanym w dużych ilościach piwie. Uchronić ludzi przed rakiem może wyłącznie rząd siłami takich specjalistów medycyny zapobiegawczej, którzy nie ulegną naciskom lokalnych władz powiązanych z firmami prowadzącymi zakłady wodociągowe, ani też atakowi lobbystów obsługujących firmy branży spożywczej, a zwłaszcza wszechmocne browary. Podobnie w ramach medycyny zapobiegawczej finansowanej przez podatników w ich własnym najlepszym interesie, władza publicza nie może uchylać się od obowiązku rzetelnej informacji w sprawie zagrożeń wynikających z decyzji podejmowanych spontanicznie, tym bardziej, kiedy zachętą do tych decyzji są rządowe programy. Tej sprawie poświęcę kolejny felieton, a na razie odsyłam do wykresów obrazujących ryzyko rzeczywiste i względne wykrycia zepołu Downa u dzieci w zależności od wieku matki w terminie porodu, które udostępniam na stronie halat.pl. Słuchaczy Radia Maryja i Państwa bliskich, pozdrawia dr Zbigniew Hałat, lekarz medycyny specjalista epidemiolog. Z Panem Bogiem dr Zbigniew Hałat (Poza nagraniem: rozszerzenia przekraczające pojemność czasową radiowego felietonu znajdą Państwo na stronie zawierającej teksty felietonów od roku 2005 portalu halat.pl ; tamże przypisy, odnośniki i ilustracje.) *** MIĘDZYNARODOWE TOWARZYSTWO im. JOHNA SNOWA The John Snow International Society - Międzynarodowe Towarzystwo im. Johna Snowa na rzecz zdrowego rozsądku w ochronie zdrowia publicznego z uwzględnieniem ochrony zdrowia konsumenta - uznaje jakość zdrowotną wody do picia za czynnik decydujący o długości i jakości życia ludzi. Zgodnie ze zdrowym rozsądkiem należy korzystać z wiedzy zgromadzonej przez niezależnych ekspertów, szczególnie pilnie wtedy, kiedy wiedza ta może uchronić przed ciężkimi chorobami o śmiertelnym nieraz przebiegu. Gremium o najwyższych kompetencjach merytorycznych i instytucjonalnych na świeciejest Międzynarodowa Agencja Badań nad Rakiem - International Agency for Research on Cancer (IARC), będąca wyspecjalizowaną agencją ONZ. brać za przykład zachowanie ludzi wolnych, żyjących w wielkich systemachdojrzałej demokracji, którzy nie tylko potrafią wybrać władze, lecz także rozliczyć je z dokonań w służbie publicznej. Obywatele Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej i krajów członkowskich Unii Europejskiej - pomimo wielkiego zróżnicowania - cieszą się największym dobrobytem, w tym najdłuższym życiem w zdrowiu. Wybrane przez nich władze potrafią zapewnić najwyższy osiągalny poziom bezpieczeństwa tym wszystkim, którzy są wolni od samobójczych zachowań (palacze, odurzający się alkoholem i narkotykami, nieodpowiedzialni kierowcy), a nawet tym, którzy są najsłabsi – niemowlętom, starcom, ludziom niepełnosprawnym, przewlekle chorym, ubogim i niezaradnym. Liczne instytucje amerykańskie wykazują wyjątkową sprawność w realizacji statutowych obowiązków, a nadto mogą wykazać się dowodami skuteczności swoich działań na rzecz zdrowia publicznego. Autorytet tych instytucji jest niepodważalny.  Z. Hałat, szmaragdowa książeczka "WODA DLA CIEBIE", nakładem Medycznego Centrum Konsumenta, Warszawa 2000, str. 4Medyczny przewodnik po wodzie do picia przeznaczony dla konsumentów, lekarzy i sprzedawców wody Poniżej najnowsze dostępne dane Międzynarodowej Agencji Badań nad Rakiem (International Agency for Research on Cancer - IARC) obrazujące standaryzowaną na wiek (ASR(W), co oznacza, że standardową populacją jest standardowa populacja świata - World Standard Population) zapadalność (incidence rate) i umieralność (mortality rate) na 100 000 ludności na raka pęcherza moczowego (bladder), okrężnicy, odbytnicy i odbytu (colon, rectum, and anus) oraz 25 najczęstszych lokalizacji raka: płuco (lung), prostata (prostate), colorectum (jelito grube), pęcherz moczowy (bladder), nerka (kidney), żołądek (stomach), trzustka (pancreas), białaczka (leukaemia), warga i jama ustna (lip and oral cavity), melanoma of the skin (czerniak skóry), mózg i pozostały układ nerwowy (brain, nervous system), chłoniak nie-Hodgkina (non-Hodgin lymphoma), jądro (testis), krtań (larynx), inne gardła (other pharynx), wątroba (liver), przełyk (oesophagus),  szpiczak mnogi (multiple myeloma), ziarnica złośliwa czyli chłoniak Hodgkina (Hodgkin lymphoma), pęcherzyk żółciowy (gallbladder), tarczyca (thyroid), nosogardziel (nasopharynx), u płci męskiej (male) i żeńskiej (female) wszystkich grup wiekowych (all ages) w Polsce (Poland) w porównaniu z Republiką Czeską (Czech Republic) i Niemcami (Germany) w latach 1961 - 2013 (umieralność) oraz w roku 2012 (zapadalność i umieralność). Dane opublikowano na stronie halat.pl w dniu 17. czerwca 2016 r. celem umożliwienia kontroli narodu nad poczynianami władzy. Podczas zaprzysiężenia każdy prezydent, premier i minister  zapewnia naród, iż "... pomyślność obywateli będą dla mnie zawsze najwyższym nakazem ...". Czy na pomyślność obywateki nie składa się przede wszystkim ich długie życie w zdrowiu? ZDROWIE NARODU NIECHAJ BĘDZIE NAJWYŻSZYM PRAWEM (vide Felieton w Radio Maryja, 27. października 2005)

BEZPIECZEŃSTWO ŻYWNOŚCI ZAGROŻONE KTOŚ ZARABIA NA ZAGROŻENIU ZDROWIA KONSUMENTÓW  KTO ZAPŁACI ZA LECZENIE I POGRZEB?
STOWARZYSZENIE OCHRONY ZDROWIA KONSUMENTÓW OD LIPCA 1997*1997 - 2012 * JUŻ 15 LAT DLA PAŃSTWA ZDROWIA

BEZPIECZEŃSTWO ŻYWNOŚCI

---

ALFABETYCZNY SPIS ZAWARTOŚCI
STRON INTERNETOWYCH DOMENY HALAT.PL
DOTYCZĄCYCH OCHRONY ZDROWIA